เพชรอาถรรพ์

แสงสว่างกระจายตัวล้อมรอบวัตถุอะไรชนิดนึง
หญิงสาวไม่อาดรู้ได้แต่ในใจหล่อลกลับคุ้นเคยมันเป็นอย่างดีราวกับว่าหล่อลเคยสำผัสวัตถุชิ้นนี้อย่างคุ้นมือ
วัตถุชิ้นนั้นวางเด่นสะหง่ากว่าวัตถุชิ้นอื่นๆ
บนพาลขนาดเขื่อง แสงสว่างค่อยๆจางลงทีละนิด
สายตาหล่อลเริ่มชินกับแสงสว่างนั้นพลันหล่อลพบว่าวัตถุที่วางบนพาลใบนั้นคือเพชรที่ยังไม่ได้เจียระนัย
แม้หล่อลจะคุ้นเคยกับเพชรเม็ดนี้เพียงไร
แต่หล่อลก็ยังมิอาดนึกออกว่าเคยเห็นเพชรเม็ดนี้ที่ไหน
สายตาหล่อลจับอยู่ที่เพชรเม็ดนั้น
พลันภาพทั้งหมดดับวูบลง
หล่อลมาอยู่ในห้องห้องนึงห้องนั้นเต็มไปด้วยเครื่องทรมานนักโทษมากมาย
หล่อลเห็นใครคนนึงกำลังถูกตอกเล็บด้วยเครื่องทรมาน
เสียงร่างนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด
“ เจ้ายอมรับมาเดี๋ยวนี้เพชรอยู่ที่ไหน ”
เสียงใครคนนึงทรงอำนาจแม้แต่หล่อลได้ยินยังหวาดหวั่นสะพรึงกลัวกับน้ำเสียงอันดุดันนั้น
“ มะ ไม่ ฉันไม่รู้ ”
น้ำเสียงจากร่างที่กำลังถูกทรมานตอบด้วยความเหนื่อยอ่อน น้ำเสียงนั้นทั้งแหบทั้งวิงวอนในเวลาเดียวกัน
ณะลานประหารนักโทท ร่างนั้นที่หล่อลเพิ่งเห็นภายในห้องทรมาน บัดนี้ถูกวางพาดคออยู่กับเครื่องประหาร ผู้พิภากษากำลังอ่านคำพิพากสาอย่างเคร่งเครียด
“ ม่าย”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่หล่อลได้ยินก่อนที่ร่างนั้นจะถูกเพชรชะคาตลงดาบลงมา
ห้างใหญ่ใจกลางกรุงเทพ
“ สวัสดีครับคุณเปี่ยม ผมอาเล็ดเป็นเจ้าของร้านขายเพชรร้านดังในห้างนี้ ผมเพิ่งได้รับจฎหมายของคุณเมื่อหลายวันก่อน คุณจะรับซื้อเพชรของผมเม็ดนั้นจริงๆหรือครับ ”
“ จริงค่ะ คุณจะขายฉันในราคาเท่าไหร่ค่ะ ”
ชายหนุ่มนิ่งคิดไปครู่ก่อนจะตอบว่า
“ ผมขายคุณในราคา 50000 บาทครับ”
“ ตกลงค่ะ ฉันซื้อ ขอของเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ หวังว่าคุณจะได้เจออะไรเร็วๆนี้หึๆผมขอตัวก่อน ”
เพชรเม็ดนั้นจะเกี่ยวกับใครและจะนำเหตุการณ์อะไรมาสู่คนที่ครอบครองมัน
โปรดติดตาม
เพชรอาถันได้เร็วๆนี้